Enige tijd geleden maakte ik een wandeling door het duingebied bij Vogelenzang. Het was een stuk Nederland dat ik niet kende. Prachtige natuur, sereen, ruisende beken, herten, verschillende landschappen. Met het idee in je achterhoofd dat je over een gebied loopt dat zorgt voor de watervoorziening van Amsterdam.
Afgelopen week mocht ik voor mijn werk een paar dagen naar Curaçao. Het was een stuk Nederland dat ik niet kende. Kleurrijk, relaxed, prachtige blauwe golven, leguanen, verschillende landschappen. Er was een systeem van watervoorziening die ervoor zorgde dat het zeewater ontzild werd en tot drinkwater werd gemaakt.
Bij de eerste wandeling was ik samen met een vriendin en zij gaf me een stuk mee van hoe zij in het leven staat. Haar motto~ ik ga voor de beleving.
Bij mijn reis naar Curaçao ben ik voor diezelfde beleving gegaan. Je ziet en ervaart alles met andere ogen. Zowel de verschillen als de overeenkomsten. En al het nieuwe. Met deze inspiratie ga ik verder met de uitwerking van de Verbinding.
Curaçao voelde voor mij als een soort adoptiekindje van Nederland. Een plek dat eigenlijk geen Nederland is maar waar wel Nederlandse wortels in de aarde liggen verankerd en zo tot een stuk Nederland is verworden. Een kindje wordt volwassen en dan leert het op eigen benen te staan. Zo zal het ook met onze stukjes Nederland gaan. Dit is volgens mij ook de weg die we met ons eigen Nederland zouden moeten bewandelen. We zijn kleurrijk, uit een verleden en heden ontstaan. Andere wortels hebben zich in de aarde van onze Nederlandse bodem verankerd. Na gezonde groei volgt de volwassenheid. Nederland is altijd een verzorgingsstaat geweest. Maar je kunt ook overbeschermd zijn en dan leert niemand los te komen of zelfstandig te zijn in de aarde waar hij of zij moet kunnen groeien en bloeien. Wil je je wortels hier planten, dan neem je tot je de voeding die het beste bij deze bodem past. En dan ga je voor de beleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten