Een zaal gehuld in serene stilte welke slechts doorbroken wordt door de klanken van piano en viool. Verlicht in het schijnsel van 1 dikke kaars welke brandt op de pure, diepgroene dennetakkenkrans (met bijbehorende imaginaire geurvlagen) met een diameter van 2 meter die in het midden van de zaal hangt en de 2x5 kaarsen op de standaard bij de muziekgevers. Een omhulling van kringen van ouders en kinderen. Het begin van een ochtend waarin je je langzaam voelt zakken naar een dieper bij jezelf niveau. Ongemerkt vind je jezelf gearmd met een gelijkstemde verbinder van het moment en deel je iets wonderbaarlijks en warms. We spiegelen in elkaars ogen en knijpen elkaar even: dit moment is echt.
In mij komt een nieuwe inspiratie voor vergadermomenten op. Waarom doen we dit toch altijd in het felle licht? Alsof dit een helderder licht zou schijnen op de ideeën en plannen of hetgeen we willen overdragen. Waarom doen we dit in ons meest alerte niveau van zijn en laten we ons niet verleiden om af te dalen naar die ontdekkingsgrot met ongekend en onbekend potentieel? Naar de diepere krochten van ons bewust zijn? Dit wil ik bij volgende meetings invoeren, de overgave naar het onbekende om grenzeloos te mind mappen buiten de spotlights.
Een paar tellen later weer op het schoolplein. Dialogen ontstaan en persoonlijke ontmoetingen mengen zich met het zakelijke en hogere doel. Het begint steeds concreter te worden. In januari vindt er een MindMapMeeting plaats waarin een basis neergelegd gaat worden vanwaar uit gebouwd kan worden naar een duurzame, nieuwe toekomst van ons Nederland. Ik mis nog een innovatieve out-of-the-box thinker op het gebied van onderwijs, een vereiste als er een nieuwe economie neergezet moet worden want alles begint bij die belangrijke, voedingsvolle bodem. Daar op dat schoolplein wordt me een persoon als geschenk aangeboden. Ik laat me elke keer weer aangenaam verrassen door het draaien van de planeten en de krachten die daarmee samenhangen en waarmee alles ook samen komt.
Even later heb ik een persoonlijk gesprek met een Kansdenker waarin alles zich met elkaar mengt: zakelijk en persoonlijk, ideeën heel dicht bij de grond maar ook gedachtes die torenhoog tot in de wolken reiken. Waardoor je jezelf ook tot ongekende hoogtes kunt laten meevoeren door de energie die alles in dynamische beweging laat circuleren als bruisende zuurstofbelletjes. Alle grenzen vervagen, inclusief die van de tijd. Het is woensdagmiddag en ik heb tegen Qid gezegd om lekker nog even op het schoolplein te voetballen als ik iets later ben. Alleen als het niet regent, mam! Ik ontdek dat het zeker iets later is als afscheid neem van een mooi mens op het moment dat school uit is en ik nog een rit te gaan heb. Met zon in mijn hart loop ik naar de auto en zie en voel de regen die neervalt. Ach, bedenk ik dan, alle regen en zegen komt van boven dus laat maar neerkomen op al wat je lief hebt en koestert.
En dat brengt me weer terug bij hoe deze ochtend begon toen we op weg waren naar school. Het was onverwachts donker en de straatlantaarns gingen al uit. Qid zegt: waarom hebben ze niet verschillende standen, 4 bijvoorbeeld, variërend van donker tot schemer of waarom maken ze geen lantaarns met dimlichten? Buiten kaders en paden denken komt vanuit de duisternis het licht.
Daar waar de bijzondere ochtend met inzicht begon, kom ik ook weer terug. De cirkel is rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten