Zeer geachte, beste Wouter Bos,
Zonder gelijk mijn fatsoensnormen te verliezen, zou ik willen voorstellen om elkaar voor dit moment te tutoyeren. Omdat ik iets met je wil bespreken dat dichtbij komt, liefde, passie en compassie. Onvoorwaardelijke liefde van een ouder naar een kind, passie voor iets of iemand, compassie naar een ander.
Wouter, ik ben zelf moeder van een zoon van 11 die ik ongelooflijk lief heb. Als je mijn blog wel eens gelezen hebt, weet je dat ik samen met hem (een decennium) een micro-economie draai. En als je op mijn LinkedIn bent geweest dan zou je weten dat ik inmiddels 15 jaar bij Eurocross Assistance werk (de internationale alarmcentrale van o.a. Achmea voor reizigers die in het buitenland zijn en hulp nodig hebben) en dat ik ruim een jaar met passie voor mijn ambitie ga: Verbinden 2012 – de realisatie van een toekomstdroom voor Nederland. Van dat initiatief heb je mogelijk van Alexander Pechtold gehoord naar aanleiding van mijn blogbrief aan hem of uit andere politieke kringen.
Ik begrijp volkomen in welke spagaat je zit als je een gezin, een veeleisende en stressvolle baan hebt en daarnaast ook nog vol zit met ambitie en je het beste voor Nederland en de maatschappij voor hebt en daar een leiding- en richtinggevende rol in speelt. Bij jou komt naast de liefdesrelatie met je vrouw ook de aantrekkingskracht en haatliefde verhouding die je met de media hebt. Dat is nogal wat om te onderhouden naast de democratie. Daar heb ik bewondering voor!
Maar beste Wouter, daarna verlies je me. En je verliest niet alleen mij maar een deel van onze natie. Terug naar de essentie. Passie en compassie: waar ga je voor? Waar liggen je kracht en je talenten en hoe zet je die optimaal in? En ga je ergens voor dan horen daar ook verantwoordelijkheden en richting bij. Zo voed ik mijn kind ook op en ik neem aan dat jij daar hetzelfde over denkt. Maar waarom geldt het dan voor onze kinderen en voor anderen en niet voor onszelf?
Je veroorzaakt revolutie maar gaat vervolgens met een witte luier wuiven. Tegen Qid zou ik zeggen: zo gaan we niet met elkaar om.
Wouter, je was een beetje van ons en dat ben je nog steeds. Door je commitment aan de Nederlandse samenleving en in het bijzonder de politiek, de vertaling van wat er in de maatschappij zou leven. Door je laatste acties voor je in de pantoffels schoot, werd je een beetje maatschappelijk bezit. Vervolgens koos je voor de privatisering van jezelf maar vergat daarbij het publieke belang.
Wij brengen met elkaar jouw wachtgeld op (alhoewel de duur wel ingekort mag worden en er wat mij betreft ook een sollicitatieplicht zou horen te gelden). Van ruim een ton per jaar kun je leuke papadagen houden. En dat 6 jaar lang!
Daarom stel ik het volgende voor: kies voor jezelf, kies voor je gezin, kies voor genoeg van de democratie en geniet er tot in het diepst van je hart van. Maar maak je de keuze om op enig moment weer bij ons (= in de realiteit van de maatschappij) terug te keren dan zijn wij het die jouw toekomststappen mee zullen mogen bepalen. President van een Bank of van Nederland zijn taken die wij niet voor jou zien weggelegd. Eigenlijk stel ik voor om dan een referendum uit te roepen. Keuze uit een zorgtaak (nee, niet als ouder maar in de Zorg) of je kennis delen in het Onderwijs (natuurlijk met de daarbij behorende financiële beloning).
Maatschappelijke waardecreatie. Beste Wouter, dan verdien je mijn respect.
Met de oprechte en allerhartelijkste groeten van
Sharmila Angoelal – Verbinden 2012 – de nieuwe politiek van een positief Nederland
p.s. ik zou wel een keer met je willen praten over hoe politiek het beste in jezelf en in Nederland naar boven kan halen, hoe je met bruisende energie aan je ambitie en toekomst kan werken en geïnspireerd kan worden en anderen kan inspireren, net zoals ik voel bij Verbinden 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten